Nieuws H. Franciscus
Vele handen maken licht werk!
In het kader van het tienjarig bestaan van onze parochie besteden we in Tau aandacht aan de verschillende vrijwilligersgroepen in alle locaties en staties. Deze keer zijn de vrijwilligsters en vrijwilligers die helpen schoonmaken aan de beurt.
Het parochiebestuur o.a. over samenwerking met Zuid-Drenthe
In de parochiebestuursvergadering van 19 maart werden onder meer de volgende onderwerpen besproken.
Donaties jubileumconcert voor 'War Child'
Wij zijn u nog het definitieve bedrag verschuldigd wat er is opgebracht tijdens de zeer geslaagde muzikale middag op 10 februari jl. in de Jacobuskerk in Rolde.
Een nieuwe tentoonstelling in het Parochiehuis
Dankzij Ine en Jopie is er in het parochiehuis aan de Nassaulaan weer een bijzondere en mooie tentoonstelling te zien. Zij zijn deze kunstenaar op het spoor gekomen tussen de kerkgangers.
Ella en haar man Refat komen uit Irak. Zij zijn beiden katholiek. In 1993 zijn ze samen met hun dochtertje in Nederland, in Assen, terechtgekomen.
Innerlijke en uiterlijke houding tijdens de viering van de Eucharistie
Wanneer wij de kerk binnengaan om de Eucharistie te vieren, worden wij uitgenodigd om zowel innerlijk als uiterlijk een houding van eerbied en openheid aan te nemen. Uiterlijke gebaren zoals staan, zitten en knielen helpen ons om de heilige handelingen bewust te beleven en actief deel te nemen aan de viering.
Bij het binnenkomen maken wij het kruisteken met wijwater, een herinnering aan ons Doopsel, waarin wij zijn opgenomen in de gemeenschap van de Kerk, kinderen van God zijn geworden en vergeving van zonden hebben ontvangen. Door dit gebaar vernieuwen wij onze doopbeloften en worden wij eraan herinnerd dat het vieren van de Eucharistie ons geloof, en onze band met God en de Kerk zal versterken en doen groeien. Het helpt ons om ons bewust te worden van de heilige ruimte die wij binnentreden, waar Christus werkelijk aanwezig is.
Na het kruisteken knielen wij richting het tabernakel, de plaats waar de geconsacreerde hosties worden bewaard. Dit is een teken van aanbidding en geloof in de werkelijke aanwezigheid van Christus in de Eucharistie. Door te knielen belijden wij ons geloof in Zijn aanwezigheid en tonen wij eerbied voor het sacrament dat wij gaan vieren.
De uiterlijke houdingen in de liturgie - staan, zitten, knielen - helpen ons om bewuster te vieren, actief deel te nemen en ons geloof zichtbaar te beleven en te belijden. Sommige gelovigen vragen zich soms af: wanneer moet ik staan, zitten of knielen? De Kerk biedt duidelijke richtlijnen, die voortkomen uit de betekenis van elk moment in de Eucharistie. In het algemeen geldt:
• Staan: Wanneer de priester, als vertegenwoordiger van Christus en het biddende volk, staat om tot God te bidden of de gemeenschap tot gebed uit te nodigen, staan ook de gelovigen. Dit is een gebaar van respect en verbondenheid. Staan is een houding van waakzaamheid en gebed.
• Zitten: Dit is een houding van rust en aandacht om te luisteren. Het zitten helpt ons om ons hart open te stellen voor de boodschap van de lezingen en de preek.
• Knielen: Tijdens het eucharistisch gebed knielen wij als teken van diepe eerbied voor de aanwezigheid van Christus in de Eucharistie. Dit is een moment van aanbidding en geloof in het grote mysterie van de transsubstantiatie, waarbij brood en wijn werkelijk het Lichaam en Bloed van Christus worden. In sommige parochies blijft men ook staan uit eerbied en geloof.
Deze uiterlijke houdingen zijn geen oppervlakkige rituelen, maar helpen ons om ons volledig - met lichaam en ziel - in de viering te betrekken. Zij zijn een zichtbaar teken van ons innerlijk gebed en de verbondenheid van de gelovige gemeenschap. Door te staan, zitten en knielen betuigen wij ons geloof en onze liefde voor God en voor het sacrament dat wij vieren. Elke houding heeft haar eigen betekenis en helpt ons om bewust te blijven van de heilige handelingen die zich voor onze ogen voltrekken.
Pastor Henyer Garcia
Pelgrims van Hoop: ook voor de medemens?
Het jaar 2025 is door onze paus Franciscus uitgeroepen tot een Jubeljaar, met als motto Pelgrims van Hoop. Een aansprekend motto, omdat we ons daar allemaal wel iets bij voor kunnen stellen. Pelgrimeren is het in beweging komen, het op pad gaan, naar iets of iemand waar je hoop uit put. Dat kan iets persoonlijks zijn, maar ook iets groters.
